خسرو سینایی کدام حسرت را برای همیشه با خودش برد؟

به گزارش سایت خبری مدآرا؛ این فیلمساز و نویسنده شهیر کشورمان شهریورماه سال ۹۷ در آیین اختتامیه برنامه «مثل یک قصه» ویژه بررسی و مرور ۵۰ سال آفرینش هنری خسرو سینایی بازنشر می کند که خسرو سینایی در آن به نکات جالبی درباره خودش اشاره کرده است.

در این مراسم از خسرو سینایی با اهدای یک لوح، تقدیر به عمل آمد و پس از این تقدیر، سینایی گفت: سینمای ایران برای من جز یک ابزار نبوده است. با آن توانستم افکارم را به مخاطب عرضه کنم. سینما جاده زیبا و پر از سنگلاخ است و باید استوار باشی. من هرگز برای پول درآوردن فیلم نساخته‌ام. من باید همیشه باید عاشق یک فیلم باشم تا آن را بسازم؛ عاشق تک‌تک عوامل سازنده آن.

او تاکید کرد: خدا را شکر می کنم که زندگی خوبی داشتم اما یک حسرتی همیشه به همراهم بود؛ آن زمانی که وقتش بود، نتوانستم بعضی از فیلم‌نامه‌هایم را بسازم.

او در پایان خطاب به جوانان گفت: زندگی جرقه‌ای است میان دو تاریکی. خالی این لحظه را پر کن، زندگی خالی است. تا هستیم باید زندگی کنیم.

سینایی در پایان این مراسم با چهره‌ای گریان، ساز آکاردئون خود را به موزه ملی موسیقی اهدا کرد.

خسرو سینایی سال ۱۳۱۹ در شهر ساری متولد شد و در جوانی به معماری، سینما، موسیقی و شعر پرداخت و در سینما به عنوان یک هنرمند مؤلف به اوج رسید.

عمده آثار سینایی بر پایه مستندهای اجتماعی استوار است. وی در سال ۱۳۸۷ موفق به دریافت نشان ویژه از سوی رییس‌جمهور لهستان شد. سینایی این نشان را به خاطر ساخت فیلم مستند «مرثیه گمشده» که روایت‌گر مهاجرت هزاران لهستانی به ایران در سال‌های ۱۹۴۱ و ۱۹۴۲ است، دریافت کرد.

سینایی از سال ۱۳۴۶ در وزارت فرهنگ و هنر و از سال ۱۳۵۲ در تلویزیون ایران شروع به کار کرد. وی فعالیت سینمایی خود را در سال ۱۳۵۸ و با کارگردانی فیلم «زنده باد …» آغاز کرد. سینایی افزون بر نویسندگی و کارگردانی، ساخت موسیقی و تدوین برخی از فیلم‌هایش را نیز بر عهده داشته است.