پس از سالها بحث‌ و جنجال‌ بی‌حاصل بر سر سانسور فیلمها به عنوان صیانت از حریم اخلاقی خانواده‌ها و کودکان، سرانجام رویکرد به درجه‌بندی سنی فیلمها به عنوان راهکاری برای حل بخشی از این مسئله در دستورکار قرار گرفت و در نخستین قدم، فیلم موجه و مورد وثوق «شبی که ماه کامل شد» در ذیل این درجه‌بندی به نمایش درخواهد آمد تا سیستم اولین جوالدوز را به خودش زده‌باشد و آزمون‌وخطای اولیه با سرمایه‌های بخش خصوصی انجام نپذیرد. مبارک است.

به گزارش سایت خبری مدآرا، پیمان شوقی منتقد سینما_کارشناس تبلیغات‌ و رسانه در یادداشتی که در اختیار سایت مدارا قرار داد نوشت: هنوز زود است که درباره چگونگی اجرای طرح و میزان تن‌دادن تهیه‌کنندگان، دفاتر پخش و صاحبان سالن‌های سینما ( به‌ویژه بانفوذ‌هایشان) به اجرای آرمانی طرح اظهارنظر کنیم. بالاخره پای محدودیت کسب‌وکار درمیان است. زیرا با این روش بخش بزرگی از مخاطبان روتین سینما یعنی گروه‌های کودک-نوجوان و خانواده‌های جوان دارای کودک از چرخه تماشاگران معمول این فیلم‌ها خارج می‌شوند؛ واقعیتی که مثلا در شهرهای دارای یک سالن سینما می‌تواند به درآمد یک‌ هفته آن سالن لطمه بزند و صاحبان سینما را از صرافت اکران این نوع فیلم‌ها بیندازد. مالکین فیلمها و دفاتر پخش هم که جای خود دارند. بنابراین صرف تصویب طرح و درجه‌بندی فیلمها کافی نیست: باید هم سازوکارهای نظارت بر فروش بلیت فراهم شود و هم به فکر طرح‌های تشویقی برای جبران بخشی از ضرر مالک/نمایش‌دهنده فیلم بود تا خودشان دنبال روش‌های ابتکاری در زیرآبی رفتن نباشند!
اما این داستان سوی دیگری هم دارد: مخاطبان؛ یعنی همان کسانی که طرح از ابتدا برای صیانت آنان تنظیم و تصویب‌شده. متاسفانه در روزگاری به‌سر می‌بریم که شاهد بی‌مبالاتی روزافزون بسیاری از خانواده‌های ایرانی به چگونگی استفاده از سرگرمی‌های رسانه‌ای است. رواج استفاده بدون محدودیت ابزارهای ارتباطی نوین در بین کودکان و نوجوانان ، و غفلت شمار – متاسفانه- زیادی از والدین از نظارت صحیح بر محتوای سرگرمی‌های مورد اقبال فرزندان‌شان کم‌کم دارد تبدیل به یک معضل اجتماعی فراگیر می‌شود و هشدارهای کارشناسان و حتی مقامات عالی کشوری هم به شهادت بازار پررونق سرگرمی‌های جدید و سخت‌افزارهابشان، راه به جایی نبرده است. در این میان شاید اصلی‌ترین دلیل این غفلت، ناآگاهی مردم از ضرورت‌های این نظارت و اِعمال محدودیت باشد. سال گذشته در یک اکران شبانه فیلم «خوک» در باغ‌کتاب تهران شاهد حضور چند کودک خردسال در سالن نمایش بودم که از صحنه‌های خوفناک فیلم ( از تیتراژ نامتعارفش گرفته تا صحنه‌های سلاخی آدم‌ها) به شدت می‌ترسیدند و جیغ می‌کشیدند ولی والدین محترم بجای درک نامناسب بودن فیلم برای فرزندان و تاثیر مخربی که ممکن است تا آخر عمر بر روان آنها باقی بگذارد، سعی می‌کردند با «هیس… هیس» گفتن و چپاندن مقادیر بیشتری چیپس و پفک و پفیلا در حلقشان، صدایشان را خفه کنند! در نتیجه آن سئانس را هم زهرمار خودشان کردند و هم سایر تماشاگران!
چنین رفتاری که بدبختانه مشابهش در خاطر همه سینماروها هست دلیلی ندارد جز «جهل» آن والدین جوان و ظاهراً تحصیلکرده نسبت به عواقب قراردادن فرزندشان در معرض محتوای غیرمتناسب ( و نه الزاما بد یا سخیف) و همین جهل است که در نخستین گام اقدام عملی به درجه‌بندی فیلم‌ها باید چاره‌ای برایش اندیشید.
پیشنهاد می‌کنم به یمن حضور تعدادی از دانش‌آموختگان برجسته رشته‌های رسانه و روانشناسی در بالاترین سطوح مدیریتی سازمان سینمایی کشور، این سازمان مقوله آگاهی‌بخشی به جامعه مخاطبان ایرانی در زمینه لزوم توجه و التزام عملی به درجه‌بندی سنی در انتخاب فیلم‌ها در اکران عمومی و پخش خانگی را جدی بگیرد. اطلاع‌رسانی مستمر و طولانی مدت با مواد تبلیغی موثر در رسانه‌های پرمخاطب ( رادیوتلویزون، و شبکه‌های مجازی پرمراجعه) بدیهی‌ترین شکل این آگاهی‌بخشی‌ است که می‌تواند اتفاق بیفتد. بنظرم صرف هزینه‌های حتی گزاف در این راه نه تنها ایرادی ندارد بلکه درحکم سرمایه‌گذاری برای تامین سلامت روانی جامعه بزرگ ایران فرداست. و اگر جز این شود، یعنی با ابلاغ بخشنامه گمان کنیم مشکلی رفع شده است، ره به باطل می‌بریم.
فراموش نکنیم چاره تاریکی شمشیرکشیدن نیست، بلکه افروختن چراغ است./