آینده سیاسی احمدی نژاد چه خواهد شد؟

به گزارش مدارا، آنچه از امروز احمدی نژاد در حاشیه صحنه ی سیاست ایران مشاهده می کنیم بخصوص از میانه اسفند ماه به بعد شخصیتی فاقد هرگونه سمت و جایگاه دولتی در هر رده ایست.زمانیکه میزان حضور قانونی او در مجمع تشخیص مصلحت نظام به اتمام برسد  با وجود عملکرد چند سال اخیر دیگر بعید است که او در دوره بعدی نیز حضور داشته باشد و پس از آن او یک شهروند کاملا عادیست دقیقا همان چیزی که از آن هراس دارد و از سال۹۲ تاکنون برای بقای سیاسی و خبری خود تلاش های نسبتا موفق اما کم اثری داشته است.

او پس از پایان دوران ریاست جمهوری با انتشار منشور بهار که تلاش ناکام احمدی نژاد برای مانیفست سازی و تبدیل شدن به یک جریان اندیشه ای بود سعی در ایجاد نوعی ساز و کار حزبی اما بدون چارچوب های رسمی را داشت که چندان شانس و مردم با او یار نبودند.حلقه های موسوم به حلقه ی بهار از تجمع هوادار اندک او در شهرها و شهرستان ها نیز به قول محمدمهاجری بیشتر اهل بزم اند تا اهل رزم! نتیجتا می توان ادعا کرد که احمدی نژاد تنهاست، او نه آنقدر محبوبیت و توانایی اجماع سازی عمومی دارد که در مواقع حساس نقش نیم بند خاتمی در مباحث مربوط به آشتی ملی را بازی کند نه مورد تایید و اعتماد نظام است که دوباره در ساختار قدرت به او جایی بدهند،رد صلاحیت او نیز بنظر می رسد دیگر بصورت دائم العمر درآمده است.

او یک ولگرد سیاسی است،به همه جا ممکن است هجوم ببرد، هر حرفی را بزند،توهم توطئه ی حصر و ترور داشته باشد و سفر های تفریحی خارج از کشور برود و برای جلب توجه بیشتر امکان دارد حتی دست به رفتار هایی تند تر از قبل در مقابل نظام بزند.از سوی دیگر اگر احمدی نژاد تصور می کند این حرف ها در حکومت دیگری به کار او می آید و آرزوی شکست جمهوری اسلامی را دارد که سخت در اشتباه است.صحبت های اخیر او درباره بررسی احتمال محصور شدنش نیز بیشتر آرزوی احمدی نژاد است که دوباره به اخبار رسمی بازگردد و بعید نیست در روز های آینده حرف های بیشتری در این زمینه از او بشنویم.

او دیگر ایده و برنامه ای برای آزمون و خطا و حتی جلب توجه جامعه نیز ندارد که بتواند طیفی و یا قشری و یا طبقه ای را با خود همراه کند و در صورتیکه دولت رئیسی نیز بتواند برخی مشکلات خارجی و اقتصادی را حل کند دیگر امثال احمدی نژاد توان رقابت با حاکمیت را نخواهند داشت نتیجتا احمدی نژاد در ده سال آینده بازنشستگی را هر روز بیشتر احساس می کند و سن عددی او نیز به مرور اجازه تحرک سیاسی و اجتماعی را از وی سلب می کند.