حسین شریعتمداری: باید حرمت تیم فوتبال فلسطین را نگه می‌داشتید

به گزارش سایت خبری مدارا؛ شب گذشته تیم ملی فوتبال ایران در نخستین دیدار خودش در برابر فلسطین با نتیجه چهار بر یک پیروز شد. امیر قلعه‌نویی پس از دیدار گفت که تیمش نباید گل می‌خورد و باید منسجم تر عمل می‌کرد.

اما دیدار این دو تیم ددر فضای رسانه‌ای واکنش‌های بسیاری به دنبال داشت. روزنامه کیهان هم بیش از نگاه فنی این دیدار نوشت که طرفداران دو تیم در طول ۹۰ دقیقه تیم فلسطین را تشویق می‌کردند.

حسین شریعتمداری در ۱۶مهر سال ۹۰ که تیم ملی فوتبال کشورمان در یک دیدار برابر فلسطین این تیم را ۷ بر هیچ شکست داد با دلخوری از این نتیجه کسب شده نوشته بود: نگارنده دقیقاً نمی داند که تیم ملی فوتبال کشورمان چگونه و با به کارگیری چه فرمولی می توانست احترام مردم ایران برای ملت مظلوم و تحت ستم فلسطین را به نمایش بگذارد و حرمت تیم فوتبال فلسطین را که از میان آتش و خون به میهمانی آمده بود پاس بدارد، زیرا یافتن راه کار در تخصص اهالی فوتبال است ولی با توجه به شرایط حساس کنونی چنانچه تیم ملی کشورمان نمی خواست آداب پهلوانی پوریای ولی را به طور کامل دنبال کند و به شکست مصلحت اندیشانه تن بدهد، دست کم می توانست در پی نتیجه مساوی باشد و یا به حداقل گل بسنده کند، نه آن که همه این ملاحظات را کنار بگذارد و..

مدیرمسئول روزنامه کیهان نوشته بود: چهارشنبه شب هفته گذشته- ۱۳/۷/۹۰- تیم ملی فوتبال کشورمان در یک دیدار تدارکاتی تیم فوتبال فلسطین را با نتیجه ۷ بر صفر شکست داد و به نوشته ورزشی نویسان «جشنواره گل به راه انداخت»! ذوق زدگی برخی محافل ورزشی کشورمان از این پیروزی و دست افشانی آنها در پی این به قول خودشان، «جشنواره گل»! دیدنی و تاسف خوردنی بود و بعید نیست که روح پوریای ولی از خنده آنها به گریه افتاده و به زبان حال خطاب به آنان گفته باشد؛ من برای به دست آوردن دل شکسته یک مادر پیر، در مقابل حریفی که بی تردید بر او پیروز می شدم، تن به شکست دادم و شما همه آنچه در توان داشتید را برای شکست تیمی که به نمایندگی از مردم مظلوم فلسطین میهمان شما بود به کار گرفتید و در پی این پیروزی به وجد آمده و آن را «جشنواره گل» نامیدید! و حال آن که این پیروزی، با توجه به شرایط سخت تحمیل شده از سوی صهیونیست ها بر مردم مظلوم فلسطین و محروم بودن اجباری تیم یاد شده از تمرینات و امکانات فراوانی که شما در اختیار دارید، اهمیت چندانی هم نداشت، چه رسد به آن که «جشنواره گل»! نامیده شود!