سایه واقعیت های میدانی بر مذاکره تهران و واشنگتن/ بازی دیپلماسی به دقیقه نود نمی رسد

مینا علی اسلام، سایت خبری مدارا؛ سه هفته از آغاز مذاکرات ایران و آمریکا گذشت و بازهم ادامه مذاکرات به شنبه آتی موکول شد و تا اینجا یک ماه مذاکره بدون دست آورد توافق فی مابین و تازه در دور سوم، اشاره مستقیم بر دشواری مذاکرات و اختلافات جدی در جزییات و کلیات.

این ماجرا به زودی تمام‌ نمی شود اما درازمدت هم نخواهد بود. همان طور که در یادداشت قبلی گفتم اروپا بی دلیل در این میانه سکوت اختیار نکرده و اگر اعتراضی نمی کند، نشانه است.

صحنه مذاکرات و حواشی آن را بار دیگر مرور کنیم؛ در داخل ایران اقلیت تندرو،  شوکه از تغییر مسیر از”نه مداخله نه جنگ” به نشستن دور میز مذاکرات، بطور مشهودی ناراضی هستند و منافع میلیارد دلاری کاسبان تحریم اجازه بی تحرکی و انفعال در برابر مذاکرات را نمی دهد. از سوی دیگر آمریکا روند مذاکرات را خوب و رو به پیشرفت اعلام می کند در حالیکه در طی سه هفته اخیر چند تحریم جدید علیه ایران وضع کرده و  مکررا روی گزینه نظامی در پی تطویل و بی نتیجه ماندن مذاکرات دست می گذارد.

سوی دیگر ماجرا، اسرائیل است که به نظر می رسد اتفاقا ضمن نظاره گری روند مذاکرات، نقش تعیین کننده ای دارد. قبل از آغاز مذاکرات نتانیاهو در سفر به واشنگتن تلاش کرد تضمین بگیرد که خواست تل آویو و واشنگتن یکسو شده و بستن کل پرونده هسته ای ایران، هدف نهایی مذاکرات باشد. گفته شد که نتانیاهو چندان خرسند از واشنگتن بازنگشت. حالا شواهد کمی گویای علت این ناخرسندی است. تل آویو سه هفته ریز مذاکرات را دنبال و جو رسانه ای جهانی که بر طبل موفقیت مذاکرات می کوبد را تحمل کرده است. روز شنبه همزمان با دور سوم مذاکرات در حالی که طرفین ایرانی و آمریکایی در مسقط در گفت وگو بودند بندر شهید رجایی در جنوب ایران با انفجاری سهمگین لرزید و برخی گزارش ها حاکی از انفجار  محموله های سنگین سوخت جامد مورد استفاده برای موشک بوده که بهمن ماه توسط کشتی چینی ارد ایران شده بود.

هفته گذشته اسرائیل دو مانور نظامی از دو نوع تهاجمی و در عین حال تدافعی اجرا کرد‌. این تکه های پازل را کنار هم قرار دهیم بخشی از تصویر این فرضیه که اسرائیل علاقه ای به نشستن و دنبال کردن مذاکرات تهران و واشنگتن در میان مدت ندارد و خود راسا بدون هماهنگی با آمریکا باید برای منافع خود وارد عمل شود را تکمیل می کند‌.

حالا از این صحنه ای که چنین پر تحول و پر حاشیه است، اگر فاصله بگیریم و در زمین واقعیت بدنبال پیش بینی باشیم؛ تردیدی نیست که امریکا دیپلماسی را برگزیده تا بگفته ترامپ در هزینه های میلیاردی جنگ احتمالی به سود خود و ایران صرفه جویی کند و افکار عمومی جهان نیز آرام باشند. اما مخالفین داخلی، منافع تل آویو و تلاش های بی وقفه آن برای رسیدن به هدف نهایی برچیدن توان هسته ای و تسلیحاتی ایران و نهایتا سکوت اروپا برای ورود به عرصه در زمان مقرر با سناریوی اسنپ بک، همه و همه  آینده ای روشن برای مسیر دیپلماسی رقم نخواهد زد‌. تهران نباید تمام

سناریوهای خود را در زمین مذاکرات دنبال کند. بی شک آمریکا مدتی دیپلماسی را ادامه می دهد و در زمان ورود اسرائیل به صحنه عمل علیه ایران و بازگشت تحریم های جهانی از مسیر اروپا،  این بار بازیگری که سکوت اختیار می کند، امریکاست.