هوشنگ ابتهاج: این آواز شجریان بود که به شعر خیام رونق بیشتری داده بود/«حافظ» اگر زنده بود «شجریان» را غرق در بوسه می‌کرد+فیلم

به گزارش سایت خبری مدآرا؛ سایه تعریف می‌کرد روزی آقای به‌آذین، نویسنده و مترجم نامور، و آقای شجریان مهمان او بودند. حرف خیام به میان آمد و شجریان با آواز این رباعی خیام را خواند:

جامی‌‌ست که عقل آفرین می‌زندش
صد بوسۀ مهر بر جبین می‌زندش

این کوزه‌گر دهر چنین جام لطیف
می‌سازد و باز بر زمین می‌زندش

شجریان چنان آواز عجیبی خواند که به‌آذین پرید و دست شجریان را بوسید.

سایه می‌گفت این کار آقای به‌آذین عجیب‌ترین کار دنیا بود. چون به‌آذین مرد بسیار استوار و سختی بود. خیلی خوددار بود و تلاش داشت که عواطف خود را نشان ندهد. اما شعر خیام و آواز شجریان چنان او را به هیجان آورد و تسخیر کرد که برخاست و دست شجریان را که سال‌ها از او کوچک‌تر بود، بوسید.

درواقع این آواز شجریان بود که به شعر خیام رونقی بیشتر داده بود. آواز شجریان بر رونق و شوکت شعر خیام و حافظ و سعدی می‌افزود و شجریان قدر خود را می‌دانست و به جایگاه خود واقف بود و سخن به مقتضای سلطنت هنر خود می‌گفت.

این بیت از شفیعی کدکنی را هم بنویسم. شاید نخوانده باشید:

گلبانگِ آتشینِ سیاووشِ عصرِ ما
آینده را فزون‌تر ازین می‌دهد شرر

حرف درست و حقی است. هنر شجریان مثل شعر فردوسی و خیام و سعدی و حافظ می‌رود و می‌رود و می‌رود تا فردا تا آیندۀ دور. تا زمانه‌ای که هنر از دریچۀ خرد و حقیر شرارت و تنگ‌چشمی داوری نمی‌شود… از ازل تا به ابد فرصت هنر اصیل است و کدام هنر اصیل‌تر از هنر شجریان.

فردوسی در ابتدای داستان سیاوش بیتی دارد که نقدحال سیاوش عصر ما هم هست:

یکی میوه‌داری بماند ز من
که باردهمی بار او بر چمن

https://media.khabaronline.ir/d/2020/10/08/0/5471883.mp4